Bağışla bu densizliği,
Suçu yok bunda insanın:
Çok şey var çözemediği,
Sırlar çevreli dört yanın!

Çağımızdaki büyük şehir ortamı çok hızlı. Toplumsal hayatın ilişkileri karmaşık. Bu durum insanların kendilerine vakit ayırmasına pek fırsat vermemektedir. Stres, iç gerilim asrımıza damgasını vuran bir problem olmuştur. O bakımdan zihin, gönül ve beden yorgunluklarını giderebilecek vasıtalara ihtiyaç büyüktür. Bu gürültü ve dağdağa arasında, insanın Rabbiyle buluşmaya, birlikte olmaya ayıracağı bir dua ve ilticâ ânı olmalıdır. Gönül yorgunluğunun giderilmesi, bedenin gevşemesi ve stresin yerini sükûnetin alması için bu bir zarurettir.

Şâirimiz Macit Aray “Dua zamanı-II” şiirinde vuslata hayli yaklaşmış görünüyor. Ruhen ve manen arınmıştır. Faniliğin kıskacından kurtulup, Hakk'a kavuşmayı ister:

Durulmuş bir gönüldür ruhum bu saat
Uzuyor göklerin yine içimde
Fani perdeleri üzerimden at
Bir an için işte karşındayım de

Bu mısralar, Tur Dağı'nda Hz. Musa'nın Allah'ı görmek istemesini hatırlatır. A'raf suresi 143. ayet:

وَلَمَّا جَاء مُوسَى لِمِيقَاتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِي أَنظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَن تَرَانِي وَلَكِنِ 

انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي  

“Musa Tur Dağına gelince Rabbi onunla konuştu. Musa dedi ki: “Rabbim bana kendini göster de seni bir göreyim.” Allah buyurdu ki: “Beni asla göremezsin. Fakat şu dağa bak, dağ yerinde kalırsa belki beni görürsün.”

فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ موسَى صَعِقًا

Rabbi dağa tecelli edince, nurunu dağa yansıtınca, dağı dümdüz etti. O anda Musa bayılıp yere düştü.

قَالَ سُبْحَانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَاْ أَوَّلُ الْمُؤْمِنِينَ 

Nihayet ayıldığında şöyle dedi: “Ey Rabbim sen yücelerden yücesin. Tövbeler olsun, ben sana kesin olarak inananlardanım.”

*

Dr. Alexis Carrel “Dua” adlı kitabında söyler: “Sık sık dua etmek gerekir. Oysa bugün insanlık duanın tesirinden habersiz yaşamaktadır.” Ayrıca, duanın psiko-fizyolojik pek çok etki ve faydaları olduğuna dikkati çeker. Halide Nusret Zorlutuna'nın bir duasına ne dersiniz? “Yakarış” adlı şiiri şöyle:

Şüpheyle tereddütle yürek yandığı anlar
Mahkûm ederim suçlu görüp kendimi kendim
Âlemlere şâmil keremin, mağrifetin var,
Sen affını çok görme benim Rabb'im Efendim.

Ruhum süzülür nur olarak göklere bâzan,
Bâzan yedi kat yerlere batmış gibidir can.
Bir korkulu hummâ gibi kavrar beni isyan
Sen affını çok görme benim Rabb'im Efendim

Kurtar bizi zulmetten İlâhî, bol ışık ver,
Kahrolsun, uzaklaşsın o şeytan denen ejder.
Rabb'im sana ermek dileriz, yolları göster,
Sen lûtfunu çok eyle, benim Rabb'im Efendim

Anlaşıldığına göre Zorlutuna da bir takım tereddütler yaşamıştır. Bir tür iç muhasebesi yapar. Düşünür ki Allah “rahmeten lil-âlemindir, O'nun rahmeti her şeyi kuşatmıştır. Bu inançla Allah'tan bağışlanma diler:

Âlemlere şâmil keremin, mağrifetin var,
Sen affını çok görme benim Rabb'im Efendim.

Şâirimiz insanlar için merhamet diler. Onların zayıflığını çaresizliğini dile getirir. Allah'ı tanıyan bir kimsenin gaddar olamayacağını söyler. Öyle kimse aynı zamanda doğruluğu kendine düstur edinecektir. Ona göre Allah'a inanan ve doğru dindarlık içinde olan kişinin elinden kötülük gelmez.

Halide Nusret Zorlutuna'nın “Ya İlâhî” şiirini sunuyoruz:

Hak tanınsın: kimse gaddar, kimse mağdûr olmasın;

Mest olup ikbâl meyinden, sonra mahmûr olmasın!

Bir misâfirhânedir, dünyâya mağrûr olmasın;

Yâ İlâhi, rahmetinden kimseler dûr olmasın!

Avcumuz boş, gönlümüz boş, bağrımız sad-pâredir;

Yolcudur; yollarda şaşkın, çırpınır, âvâredir.

Koyma gafletlerde Rabb'im, kulların bîçâredir,

Yâ İlâhi, rahmetinden kimseler dûr olmasın!

Dil nazargâhındır elbet, yüz çevirme, kalbe bak;

Aşk ile pür-nûr kıl Sen gönlümüz, Rabb-ül felâk!

Zulmet artık kalmasın, doğsun müebbet bir şafak,

Yâ İlâhî, rahmetinden kimseler dûr olmasın!